De column van F1-fotograaf Frits van Eldik: Keuzes

image2

Als ik voor het ANP werk, is het enige echt belangrijke onderwerp Max Verstappen en dus pas je je planning op hem aan. Toch probeer ik altijd tijd vrij te maken voor andersoortige foto’s. Op vrijdag doe je gewoon wat actie en een beetje pits, met als leidraad die 19-jarige. Op zaterdagochtend is het eigenlijk hetzelfde, maar in de middag wordt het al spannend.

Wat doet Max tijdens de kwalificatie? Hij zou de top kunnen halen, dus kun je niet te ver weg van de pitlane. Daar is na afloop het parc fermé en een fotomogelijkheid van de top 3. Dat is nieuws. Daar begint het denkwerk: waar ga ik morgen bij de start staan? Max start aan de zogenaamde schone kant van de baan en dus hoop je dat hij misschien met de eerste twee mee de eerste bocht in duikt. Dus wordt het bocht één, hoewel bocht twee ook een prima optie is.

Na even foto’s te hebben gemaakt op de grid is het een vrij lange wandeling naar de eerste bocht, waar het dringen is geblazen op een veel te klein tribunetje. Zo’n ding dat gebouwd is voor 20 fotografen, maar waar er nu ruim 40 op staan.

max_frist_water-700x394
Max Verstappen in Hongarije. (c) Frits van Eldik

Tik

De start is secondenwerk en als ze uit het zicht verdwijnen kunnen we met onze lenzen het vervolg zien op een van de grote beeldschermen langs de baan: Max tikt zijn teamgenoot uit de race. De kans dat hij een straf krijgt is vrij groot. Dat kan de rest van mijn planning beïnvloeden.

Ik kan deze zondag namelijk pitstops fotograferen. Tijdens de kwalificatie en race mogen er maar acht fotografen op de pitmuur staan en dus kun je maar een paar keer per jaar daar je werk doen. Mijn idee is om iets creatiefs te maken. En dus heb ik alles voorbereid. Positie gecheckt en een extra lange lens geregeld. Alles is doordacht, totdat ik op mijn telefoon zie dat Max een 10 seconden straf krijgt.

Nu moet ik wel zijn stop fotograferen, want dat kan het nieuws van de dag zijn. En dus heeft mijn andere plaatje minder prioriteit. Probleem is, je weet niet wanneer de heren coureurs hun stop maken. En dus offer ik mijn idee op en besluit te zorgen dat ik hoe dan ook die stop van Max kan schieten.

Walk of shame

Vervolgens maakt hij de stop, maar daar waar de heren monteurs weten dat ze tien seconden moeten wachten, staan ze zó dicht om de auto heen, dat het eigenlijk een waardeloos tijdsbeeld is. Had ik dan toch maar...

Ach, die foto was ook een gokje. In mijn werk is het vaak alles of niets. Je wilt iets vastleggen, maar bij een pitstop staat de auto twee seconden stil. In die twee seconden moet je richten, scherpstellen, zorgen dat je vrij zicht hebt, hopen dat de monteurs niet iets anders doen dan bij de oefening van de stops eerder in het weekend en dan klikken. Soms lukt het en krijg je schouderklopjes en een koel drankje, heel soms heb je niets. Vandaag was geen bijzondere oogst en dus rest de walk of shame.

Chauffeur Giedo

Max die stopt in het parc fermé, uitstapt, bedenkelijk om zich heen kijkt en met gebogen hoofd naar de weegschaal loopt. Daar waar iedereen zich richt op de festiviteiten van de top drie, richt ik me op Max. Een vriend, een held, misschien wel toekomstig kampioen, die deze zondag in juli weer veel heeft geleerd.

Dat geldt ook voor mij. Een kwartier na afloop van de race zijn de foto’s verzonden en stap ik bezweet in een auto. Chauffeur Giedo van der Garde, bestemming München, waar we ons maandagochtend vroeg moeten melden. Vliegen was geen haalbare optie en dus wordt het een lange, maar plezierige rit.

Stel je vraag

Heb je een vraag voor Olav Mol? Stel hem dan hier!
Vraag insturen

Blijf op de hoogte!

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
Aanmelden