Zaterdag 28 juni 2003. Mijn eerste live F1-ervaring. Samen met zwagerlief naar de Nürburgring. Terwijl we rond het circuit lopen, horen we voor het eerst het ontzagwekkende, brullende geluid en het knallen van de versnellingsbakken.
Eenmaal op de (gras)tribune aangekomen, voor het eerst de werkelijke snelheid aanschouwen. Wat een monsterlijke wagens! En het geluid dat nadreunt tot ver in je binnenste. Kippenvel van mijn kruin tot mijn kleine teen. Alleen die gastoeters van de fans, wat een herrie maken die krengen! Na afloop van de kwalificatie, fors onder de indruk, terug naar het appartement en daarna in Adenau een hapje eten bij de beste lokale pizzeria.
In het zonnetje met nog wat fans napratend over de P1 van Kimi, komt er een mega-Mercedes aanschuiven. Voor de zoveelste keer die dag onder de indruk. Maar nog meer van wat er uit die wagen komt zetten: Mister David Coulthard, toekomstig wereldkampioen Jenson Button en hun prachtige vrouwelijke aanhang. Ik moet mezelf even in mijn arm knijpen (en knijp van blijdschap meteen mijn zwager ook maar). Die pizza is koud geworden, dat snap je.
Uiteindelijk, na heeeeeel lang dubben, de stap gewaagd en naar binnen gegaan om te vragen om een gezamenlijke foto. Button reageerde meteen en op het oog enthousiast, prima. Coulthard was voelbaar iets minder enthousiast. Logisch ook natuurlijk, word je tijdens je welverdiende prakkie gestoord door wéér een fan. Wat een paar weken later ook bleek uit een interview in de RaceReport. Snelle wagens, aldus Coulthard, hartstikke leuk. Maar de hele heisa daaromheen, zoals opdringerige fans die om een foto vragen terwijl je lekker rustig met wat vrienden zit te eten, dat vindt-ie wat minder. Oeps! Maar goed, wij staan met ze op de plaat. Mijn zwager vond het ook wel wat trouwens, maar was liever met de aanhang van de heren op de foto gegaan.
Zondag 29 juni 2003. De dag van de race. Helemaal hyper richting het circuit. Overal grappende Duitsers om ons heen. Of we wel weten waarom Jos zo langzaam is in zijn Arrows. Dat dat komt door ie een caravan achter zijn wagen heeft hangen. Het blijft een humoristisch volk. Ondertussen mooie acties recht voor onze tribune. Michael Schumacher die pal voor onze neus de grindbak inschiet en er vervolgens tot grote vreugde van al zijn fans weer uit geduwd wordt door de marshalls. Ik weet niet of ik het hier kan zeggen, maar doe jet toch; ik ben geen Schumi-fan, maar op eigen terrein de grindbak grondig inspecteren, dat gun ik hem dan ook weer niet. Note to myself: hoe ontzettend gaaf is de onderlinge 'strijd' tussen alle fans, en dat zonder dat er voetbalachtige, nare taferelen ontstaan. Ondertussen moedig ik de heren aan met mijn in allerijl aangeschafte gastoeter.
Foto: Mathilda Groeneveld
