Het Circuit of the Americas is een baan die alles lijkt te hebben wat je van een F1-locatie verwacht. Het door Hermann Tilke ontworpen totaalpakket maakt vele coureurs enthousiast, maar waarom? Wat maakt de bijeenraping van bekende bochten nu zo leuk om te rijden? Laten we daarom een ronde meerijden over dit spectaculaire circuit.
Onze ronde over het Circuit of the Americas begint uiteraard op het rechte stuk bij start-finish, dat met een DRS-zone meteen een redelijke inhaalmogelijkheid biedt. Met zo’n 300 km/u rijden we de enorm steile (ongeveer 11 procent) heuvel genaamd ‘Big Red’ op, waar bocht 1 zich bevindt. De eerste bocht is een scherpe linkerbocht, maar door het slimme baanontwerp is er erg veel ruimte aan de binnenkant om naast elkaar de bocht te nemen. We zetten onze wagen recht en gaan vol op het gas van de heuvel af, door de flauwe bocht 2 naar rechts.
Foto: Formula 1
Vanaf hier begint misschien wel een van de meest bijzondere reeks bochten ter wereld. Met inspiratie van de Esses van Suzuka en Road Atlanta tekende Hermann Tilke hier een technische sectie met meerdere bochtencombinaties op hoge snelheid. Eerst nemen we bocht 3, 4 en 5 (links-rechts-links), die allemaal vol gas gaan in een Formule 1-wagen. Vervolgens laten we lichtjes het gas los om iets meer rotatie te krijgen door de langere bocht 6 naar rechts. Die brengt ons richting het einde van de eerste sector, maar niet naar het einde van de grote opeenvolging van bochten.
Op het scherpst van de snede
Waar de Esses in de eerste sector nog kort en snel waren, worden ze geleidelijk langer en langzamer in Sector 2. We tikken kort de rem aan voor bocht 7 naar links, waarna we onze wagen aan de binnenkant van bocht 8 naar rechts positioneren. Pas op het laatste moment sturen we in voor de laatste bocht van de gigantische combinatie, want hierna gaan we vol gas naar beneden. Een goede exit is dus erg belangrijk. De uitdaging van bocht 9 (een kortere linkerbocht) ligt niet zozeer in het feit dat het de zoveelste richtingsverandering is, maar vooral in de manier waarop de baan hier de heuvel over loopt. Het controleren van onbalans en overstuur is hier cruciaal. Dit is daarnaast ook een zeer fotogenieke plek op het circuit, zoals hieronder te zien.
Foto: Red Bull Content Pool
Als we de listige bocht 9 hebben overleefd, razen we op hoge snelheid downhill richting bocht 11 (bocht 10 is een flauwe knik). Dit is een ware kopie van de eerste bocht, het enige verschil is dat deze niet op een metershoge bult ligt. Vanuit een lage snelheid accelereren we door de versnellingen heen op het langste rechte stuk van het circuit, bijna topsnelheid bereikend. We remmen zo laat mogelijk voor bocht 12, een scherpe linkerbocht. Van 350 naar 90 km/u in enkele seconden: de natuurwetten worden uitgedaagd. Door het voorgaande lange rechte stuk en het scherpe maar brede profiel van de bocht is dit dé plek om in te halen. Zeker omdat het hieropvolgende infield-gedeelte (met een krappe rechter- en linkerbocht waar verschillende lijnen mogelijk zijn) zeer geschikt is om wiel-aan-wiel te racen. Verwacht hier veel spektakel tijdens de wedstrijd!
Afmaken
De netgenoemde infield-sectie is onderdeel van de derde en laatste sector. Vanuit de langzame bocht 15 gaan we vroeg op het gas om zo hard mogelijk door de zeer lange rechterbocht die hierop volgt te gaan. Officieel bestaat die uit bocht 16, 17 en 18, maar hij wordt als één vloeiende bocht genomen. We proberen onze lijn krap te houden om goed gepositioneerd te zijn voor de snelle linkerbocht 19. Met een snelheid boven de 200 km/u nemen we de bocht waar track limits zo vaak voorkomen. Vervolgens rest alleen bocht 20, een iets scherpere en langzamere bocht die ons richting het einde van deze veeleisende en spectaculaire ronde brengt.
Foto: Formula 1
Het complete pakket
Wat kunnen we na deze (iets meer dan anderhalve minuut durende) ronde over het Circuit of the Americas concluderen? Allereerst: dat COTA echt álles heeft: snelle bochten, krappe (technische) bochten, uitdagende bochtencombinaties, hoogteverschillen én lange rechte stukken. Wat heeft een circuit nog meer nodig? De oneindige richtingsveranderingen aan het begin van de ronde in combinatie met de rechte stukken en langzame, technische bochten maken het een geweldige uitdaging voor de engineers, coureurs en wagens.
Foto: Mercedes AMG F1
Je zou kunnen beweren dat COTA (nog) geen klassiekerstatus verdient omdat de baan nog relatief nieuw is en weinig écht originele elementen bevat. Hermann Tilke keek namelijk veel af bij banen als Suzuka, Silverstone en Spa-Francorchamps en wat deze klassiekers zo uniek maakt. Maar ja, beter goed gejat dan slecht bedacht, toch?
Lees ook: Voorbeschouwing op GP Verenigde Staten met Olav Mol: “Het circuit is briljant”
Lees ook: Tijdschema: Grand Prix van Amerika
Lees ook: George Russell en Kimi Antonelli verlengen contract bij Mercedes
