Kimi Räikkönen gaat al heel lang mee in de Formule 1. Zo heeft hij 1 wereldtitel, 21 overwinningen en maar liefst 103 podiumplaatsen. Voor de eerste van die 103 podiumplaatsen moeten we alweer negentien jaar terug in de tijd. Naar de Australian Grand Prix van 3 maart 2002.
Rubens Barrichello mocht de GP van Australië vanaf pole starten. Naast hem staat teamgenoot Michael Schumacher met daarachter Ralf Schumacher, David Coulthard en Kimi Räikkönen. Voorafgaand aan de race hadden beide Arrows al problemen. Ze kwamen niet weg van hun positie en moesten uit de pitstraat starten.
Start
De start werd een gigantische chaos. Ralf Schumacher had een wereldstart en probeerde Barrichello in te halen. De Braziliaan verdedigde fel op Ralf Schumacher en lanceerde daarmee de Duitser die letterlijk door de lucht vloog. Kimi koos verstandig voor de grindbak om de massacrash die volgde te ontwijken.
Door de massacrash en de vele uitvallers werd er een herstart verwacht, maar tegen alle verwachtingen in kwam de safetycar de baan op. Deze beslissing werd uiteindelijk gemaakt, omdat er geen ernstige gevonden waren. Kimi moest naar binnen voor een pitstop die maar liefst 48 seconde duurde. Daardoor viel hij ver terug.
Door deze chaos waren er nog maar veertien coureurs op de baan. Coulthard leidde met daarachter Trulli en Montoya. Nadat de baan veilig werd verklaard in ronde 5 en de safetycar van de baan was, gebeurde er veel. Zo spinde Montoya waardoor Michael Schumacher hem kon passeren voor de derde plek. Ondertussen begon Kimi aan zijn comeback en in ronde 7 was hij al vanaf P11 doorgestoten naar P7.
Meer uitvallers
In ronde negen, ging het verder met de uitvallers. Trulli spinde en kwam in de muur terecht. Een paar rondes later viel ook Sato uit door elektro-problemen. Hoewel Arrows al genoeg problemen kende voor het begin van de race, bleek het toch nog erger te kunnen. Beide coureurs van het team werden gediskwalificeerd. Frentzen vanwege het negeren van het rode licht in de pitlane en Bernoldi vanwege het onreglementaire gebruik van de T-car. Verder vielen ook nog David Coulthard (versnellingsbak) en Jacques Villeneuve (crash defecte achtervleugel) uit. Door het gigantische aantal uitvallers werden er nog maar acht coureurs geclassificeerd.
Gevechten
Ondanks alle uitvalbeurten waren er ook veel mooie gevechten op de baan. Vooral Schumacher en Montoya hadden een aantal mooie gevechten, waarin de Duitser meestal aan het langste eind trok. Na 20 ronden had Schumacher dan ook een groot gat getrokken. De strijd om P2 ging tussen Montoya en Räikkönen. De Fin had na een inhaalrace zicht op zijn eerste podium in de Formule 1. Montoya ging een ronde eerder naar binnen dan de Fin.
Toen de Fin de pits verliet, wilde hij gelijk Montoya inhalen met de overspeed die hij op dat moment had. Alleen ging dat niet goed en Räikkönen onderstuurde het gras op. Gelukkig wist de Fin op bijzondere wijze de auto onder controle te houden waardoor hij toch de 3de plek wist te pakken. Irvine finishte 4de voor Webber en Sato. Yoong en De la Rosa maakte het overgebleven veld compleet met een 7de en 8ste plek.
Lees ook: Memorabele races: Grand Prix van Monaco 1996
Lees ook: Memorabele races: Grand Prix van België 1998
Lees ook: Top 5: Meest memorabele Formule 1 persconferenties