De Grand Prix van Abu Dhabi was niet bepaald de meest spectaculaire race die we ooit hebben gezien. Tactisch was de laatste Grand Prix van het jaar wél heel interessant. De kijkers waren getuige van een openlijke discussie tussen Hamilton en zijn engineer. In dit rapport kijken we hoe deze keuze tot stand kwam en of Hamilton met een andere tactiek wel had kunnen winnen.
Abu Dhabi vooraf
Zoals altijd waren in Abu Dhabi de weersomstandigheden vrijwel het hele weekend hetzelfde. Dit leidde voor de teams tot een ideale situatie om de benodigde gegevens te verzamelen.
De conclusie na de trainingen was dat een twee-stop-strategie het snelst zou zijn. De mannen vooraan kozen ervoor om te starten op
de supersofts en vervolgens twee stints op de softs te rijden. De coureurs die terrein goed moesten maken, zoals Vettel, kozen voor een agressievere strategie: beginnen met twee keer een stint op de zachte band en daarna afsluiten met een stint op de superzachte band.
Heeft Mercedes verkeerd gegokt met Hamiltons strategie?
Net als de laatste paar races het geval was mocht Rosberg vanaf pole starten en moest Hamilton toekijken hoe zijn teamgenoot als koploper de eerste bocht indook.
Zoals gebruikelijk is bij Mercedes, wilden ze Hamilton een eerlijke kans geven om de wedstrijd in de slotfase van de race te winnen, mits hij een goede race-pace had. Wat de race in Abu Dhabi anders maakte dan alle andere wedstrijden was dat Hamilton samen met zijn engineer helemaal vrij was om zelf te bepalen welke band en wanneer ze deze in de laatste stint zouden gebruiken.
In geen van de gevallen zou een drie-stopper de juiste tactiek zijn. Hamilton wist dat, maar vroeg zich over de boardradio wél hardop af of een één-stopper tot de mogelijkheden behoorde.
Dat zou er op neerkomen dat de wereldkampioen 44 rondjes op de zachte had moeten rijden. Een aantal waar niemand het hele weekend bij in de buurt was gekomen. Daarbij zou Hamilton in het laatste gedeelte van de race zo’n vier seconden per rondje hebben verloren, als z’n banden het al überhaupt zo lang vol zouden hebben gehouden. Die data had Hamilton in zijn cockpit niet tot zijn beschikking. Zijn engineer had die data wel en praatte de één-stop-variant uit Hamiltons hoofd.
Toen Rosberg in de 31e ronde naar binnen kwam was het aan Hamilton om te reageren. De Brit lag op dat moment 1,3 seconden achter zijn teamgenoot.
De eerste optie was om zijn huidige stint flink te verlengen, om vervolgens een krachtige eindsprint van zo’n 12 tot 15 ronden neer te zetten op de superzachte band. Een andere mogelijkheid was om zo’n tien rondjes langer dan Rosberg door te rijden en te wisselen naar, net als Rosberg, de zachte band. Hierdoor zouden beide coureurs weliswaar op dezelfde banden rijden, maar die van Hamilton zouden dan wel een stuk verser zijn.
Ter verduidelijking deze grafiek:
Hier is te zien dat het voordeel van banden die tien ronden verser zijn zo’n één seconde is. Om kans te maken om de gelijkwaardige auto van Rosberg in te halen moest Hamilton er voor zorgen dat hij binnen één seconde zat. Daar kwam nog eens bij dat het DRS-systeem in dat geval zijn werk zou gaan doen.
Dus dat was Hamiltons plan. Hij had er ook voor kunnen kiezen om twee tot drie ronden eerder dan Rosberg binnen te komen (zeven of acht rondjes later dan Rosberg). Dan zou het gat dat hij moest overbruggen zo’n anderhalve seconde kleiner zijn geweest. Wél zou het dan moeilijker voor Hamilton zijn geweest om Rosberg te passeren, aangezien hij in dat geval niet een seconde per rondje, maar zo’n zeven tienden per rondje sneller zou zijn.
Wat de keuze voor Hamiltons engineer bemoeilijkte was dat Hamiltons sectortijden niet heel erg constant waren. De eerste en tweede sector zagen er goed uit, maar de derde sector was een stuk minder sterk. Hierdoor werd het een stuk lastiger om precies te bepalen wanneer hij naar binnen moest.
Na lang wikken en wegen koos Peter Bonnington, Hamiltons engineer, ervoor om de laatste stint op de zachte band te rijden en dus niet op de superzachte band. Bonnington koos hiervoor omdat de eerste stint aantoonde dat het voordeel van de zachte band al na vijf rondjes verdwenen zou zijn.
Computersimulaties tonen aan dat Hamilton in theorie de enige juiste tactiek heeft gebruikt. Wanneer hij, zoals nu, in de 41e ronde binnen was gekomen, dan had hij het gat van 12,5 seconden ten opzichte van Rosberg in de resterende 14 rondjes moeten kunnen dichten.
In het begin van de laatste stint zag het er ook goed uit voor Hamilton. Hij verkleinde het gat tot zeven seconden. Daarna ging het echter mis. Zijn rondetijden stagneerde en verder dan die zeven seconden kwam Lewis Hamilton niet. Hoe dit kwam? De rondetijden van Nico Rosberg waren simpelweg extreem goed. De Duitser reed een van zijn beste races uit z’n carrière en bleek ongenaakbaar.
Hamilton was uitleg verschuldigd
Hoe wanhopig Hamilton op zoek was naar de juiste racesnelheid bleek wel toen hij in de laatste paar rondjes geheel tegen de wens van zijn team wisselde naar een andere race-modus. Mercedes verklaarde na afloop dat zij met beide coureurs hebben afgesproken om te racen in een gelijkwaardige modus omdat het anders oneerlijk voor een van de coureurs zou zijn. In de laatste veertien rondjes van de GP van Abu Dhabi negeerde Hamilton deze afspraak waardoor hij na afloop op het matje moest komen bij z’n team. Rosberg vond het allemaal wel best en neemt met opgeheven hoofd afscheid van het seizoen 2015.
Rond iedere Grand Prix publiceren wij strategische analyses in samenwerking met James Allen. Delen ervan zijn vertalingen en/of bewerkingen van zijn UBS Strategy Reports.
Foto: Mercedes; charts: James Allen/Wiiliams Martini Racing
