Werkdruk in de autosport. Het is een thema waar vaak niet heel veel aandacht voor is, terwijl het er wel is, maar hoe hoog is die werkdruk? En hoe is het leven in de autosport? Grand Prix Radio ging met Van Amersfoort Racing mee naar de Nürburgring om antwoord te geven op die vraag. In deel 1: de reis naar Duitsland.
Zondag 20 maart 11.00 uur. De laatste dag van de winter. Alhoewel winter? Terwijl de wind door de weilanden raast en de zon verstoppertje speelt, is het toch al aangenaam warm voor de tijd van het jaar. Het is rustig bij de Van Amersfoort Racing-fabriek in Zeewolde, die veel weg heeft van een reusachtige kubus, ondanks dat het team voordat de avond valt in Duitsland moet zijn. Binnen zijn de engineers nog druk bezig met de voorbereidingen op de test van het EuroFormula Open-team, als Jörg Marquardt, een ietwat gedrongen Duitser, de parkeerplaats bij de Van Amersfoort Racing-fabriek komt oprijden. Hij stapt uit en zucht: “Het was weer een lange rit.”
Zwaar
Marquardt werkt al jaren in de autosport. Hij werkte een tijdje voor het team van tweevoudig DTM-kampioen Timo Scheider, werkte voor Motopark, een Duits F4-team, en sinds een paar jaar werkt hij voor Van Amersfoort Racing. Frits van Amersfoort, de oprichter van het Nederlandse raceteam, kent hij al jaren. Toen van Amersfoort hem belde met de vraag of hij één van de vrachtwagenchauffeurs wilde worden van Van Amersfoort Racing, twijfelde de Duitser geen seconde. “Het was zo klaar als een klontje, ik wilde voor Frits werken.”
En zo werkt hij al een paar jaar voor Van Amersfoort Racing als vrachtwagenchauffeur van het EuroFormula Open-team, maar het is geen makkelijk leven, stelt de Duitser. “Soms is het moeilijk”, zucht hij, terwijl hij het raam opent. “Wanneer je helemaal naar Barcelona of naar Portimao reist. Drie dagen ben je dan aan het rijden. Dat is lastig”, bekent de goedlachse Marquardt, die in Friedrichshafen in het zuiden van Duitsland woont. Gemiddeld per jaar is hij zo’n vijf maanden van huis. Dat valt hem zwaar. Hij mist zijn vriendin, zijn zoon en zijn dochter. “Je hebt veel tijd om er over na te denken als je onderweg bent." Maar ook de lange dagen vindt hij zwaar. “Zowel mentaal als fysiek is het niet makkelijk. Je bent moe als je zes uur hebt gereden. Je slaapt slechts negen uur per dag en kan niet douchen. Je leeft als het ware in de vrachtwagen”, vertelt hij.
Duitsland
Voordat we vertrekken, controleert Marquardt of hij alles bij zich heeft en of er niks lekt. Hij wil namelijk niet dat er vloeistof gaat lekken onderweg of nog erger brandstof. Maar nee, alles zit goed vast. Jörg doet het hek open, loopt naar de vrachtwagen, doet de deur open en klimt de cabine in. Hij haalt zijn pakje Marlboro-sigaretten uit zijn broekzak, pakt zijn iPhone en diens oplader en zet de radio aan. Gelijk galmt het Duitse levenslied door de knusse en warme vrachtwagencabine. Vervolgens is het tijd om te vertrekken. Marquardt steekt de sleutels in de contactschakelaar en gelijk begint de Mercedes-motor te brullen. Iets na 11:15 uur rijden we de hekken uit, op weg naar de Nürburgring.
Na bijna drie uur rijden, is Duitsland enkele honderden meters van ons verwijderd. “Finally home”, lacht Marquardt. “Wanneer we in Duitsland zijn, praten we alleen nog maar Duits”, grapt hij. Mijn telefoon begint te trillen. “Wilkommen im Deutschland.” Maar ondanks dat we in Jörgs thuisland zijn, zijn we er nog lang niet. Nog niet op de helft zelfs en dus is het tijd voor een pauze. Marquardt rijdt de parkeerplaats op, pakt zijn telefoon, paspoort en sigaretten. Eenmaal buiten de vrachtwagen opent hij het rood-witte pakje, pakt hij zijn aansteker erbij en steekt hij een sigaret aan. Even bijkomen, want de dag is nog lang.
Vakantie
Maar hoelang Marquardt dit drukke leven nog gaat volhouden, dat weet hij niet. “Ik ben oud”, lacht hij. “Je maakt lange dagen op het circuit. Als je vier weken op pad bent, heb je geen dag vrij. Als ik tegen mijn vrienden zeg dat ik naar Barcelona ga, zeggen zij dat ik op vakantie ga, maar dat is absoluut niet het geval. Ik zeg dan: Hé, ik zie maar 100 meter asfalt, de garage, de vrachtwagen, de parkeerplaats, het circuit en meer niet. Je werkt ook vaak van ’s ochtends vroeg tot middernacht en dat is behoorlijk pittig. Maar druk? Nee dat voel ik niet. Als je hard doorwerkt, kan je weer eerder naar je hotel gaan”, stelt hij.
Tegen 16.30 uur rijden we de Groene Hel binnen. "Über 300 metern rechts ab”, galmt het in de cabine. Na lang zoeken vinden we de parkeerplaats, waar Marquardt vrachtwagen tijdelijk moeten stallen. Hij zet de radio uit, doet zijn gordel los en stapt uit. Bestemming bereikt, maar dan begint het pas echt.
Lees ook: Coureurs klagen over Miami-asfalt: Het is een grap
Lees ook: Alles over de nieuwe Grand Prix Radio app, mét sliderfunctie
Lees ook: McLaren wil opheldering andere vloer Ferrari bandentest
